نکته ای در مورد منشور بیست تشکل 

 

 

این روزها همه سعی دارند تحت عنوان منشور انواع و اقسام مطالبات را فرموله کنند. از نقطه نظر کلی این امر را باید در چارچوب رقابتهای طبقاتی و همینطور ائتلافهای طبقاتی در راه دانست. به ویژه آنکه افکار عمومی  بر روی دوران بعد از جمهوری اسلامی تمرکز یافته است.   

 

منشورها فقط چارچوب و جهت گیری های عام و کلی را نشان می دهند. اغلب در مورد چگونه رفتن جمهوری اسلامی ابهام دارند. چگونه رفتن جمهوری اسلامی خود به میزان زیادی تعیین می کند که نظام بعدی از چه مختصاتی برخوردار خواهد بود. تا زمانی که این مهم روشن نگردد  اغلب منشورها فقط برای پیشبرد  رقابت های سیاسی کاربرد خواهند داشت. 

 

منظور این نیست که نیازی به این قبیل منشور ها نیست. آن منشوری به واقع می تواند درست و منطبق بر واقعیات و نیازهای واقعی مردم باشد که ناظر بر موضوع اساسی «مشکل چیست؟ راه حل چیست؟» باشد.  از این زاویه طرح گام های فوری و راستای دگرگونی ها حلقه کلیدی است. چه در رابطه با سرنگونی رژیم و چه اقدامات عملی در زمینه های اقتصادی سیاسی فرهنگی و اجتماعی.   

 

از منظر فوق می توان به منشور بیست تشکل ایرادهای مختلف تئوریک و سیاسی گرفت. اینکه مطالبات مردم فرموله شود بسیار خوب است. اما زمانی که یک خیزش انقلابی سرنگونی طلب جاری است طرح نا دقیق یا نادرست مطالبات راه رفتن روی لبه تیغ  است. (به ویژه اگر درست و واقعی طرح نشوند).  می تواند این خطر را در بر داشته باشند که خیزش انقلابی را به یک جنبش مطالباتی بدل کنند. باید بین طرح مطالبات با طرح مختصات اصلی جامعه آینده یعنی چه نوع قدرت دولتی؟ با چه نوع رهبری؟ فرق گذاشت. 

 

در دوره ای که جنبش اشغال وال استریت راه افتاده بود بسیاری از فعالین حزب دمکرات آمریکا (در سطح بالا) شب ها به میان جوانان مبارز می رفتند و آنها را تشویق می کردند که بهتر است به جای اشغال وال استریت مطالبات خود را طرح کنند. آن زمان جودیت باتلر، فمنیسنتی که نه چندان انقلابی است و نه رادیکال با روشن بینی بحثی را طرح کرد که چرا اینکار غلط است و تبدیل کردن جنبش اشغال وال استریت به جنبش مطالباتی عملا معنایی جز به میدان بالایی ها رفتن ندارد و این روش می تواند در تضاد با اهداف پایه ای جنبشی قرار گیرد که خود را  مخالف کلیت سیستم می داند.

 

زمانی که مردم نظامی را نمی خواهند مطالبه کردن از نظام بدترین کار ممکن است یا حداقل بسیار خطرناک است. تبدیل کردن خیزش انقلابی به جنبش مطالباتی در تحلیل نهایی عمدتا خط ملی – مذهبی های ایران است که نمی خواهند راه گفتگو با حکومت بسته شود.

 

سکوت منشور بیست تشکل در مورد حجاب اجباری که نوک تیز خیزش سرنگونی طلب اخیر است امتیازی است به این بخش سنتی جامعه و کلا افکار سنتی جامعه (منجمله در میان کارگران و زحمتکشان)  منشور بیست تشکل بر سر یکی از محوری ترین و اصلی ترین خواست یا مطالبه خیزش اخیر یعنی لغو حجاب اجباری سکوت معناداری کرده است. هیچ توضیحی هم داده نشده که چرا  چنین سکوتی صورت گرفته است. 

 

با این سکوت علیرغم مرز بندی درستی که منشور بیست تشکل با سلطنت طلبان کرده عملا صحنه را بدست آنها می دهد. هر چند پای سلطنت طلبان در زمینه زنان شدیدا می لنگد ولی احتمالا برای رنگ لعاب دادن به منشور و برنامه شان به حداکثر از این مسئله سو استفاده خواهند کرد. 

 

در ضمن اعلان عادی سازی روابط خارجی هم بیان سر فرود اوردن در مقابل جوی است که در میان مردم به خاطر "ضد امپریالیسم" دروغین جمهوری اسلامی به عنوان به یک حکومت بنیادگرای دینی بوجود امده است. این توهم است که با طرح خواستهایی که حتی منشور طرح کرده بتوان روابط خارجی را عادی کرد. هر رژیمی که بخواهد این حداقل مطالبات منشور را پیاده کند در اولین گام با مخالفت قدرتهای خارجی و منطقه ای روبرو خواهد شد. قدرتهای بین المللی فقط رژیمی را پذیرا می شوند که بر مبنای خواسته های آنان (از هم اکنون) عمل کنند. بی جهت نیست که به سلطنت طلبان روی آورده اند. زیرا برنامه سلطنت طلبان و  همچنین مجاهدین – همانند مجاهدین افغان و رژیم مستقر عراق پس از حمله و اشغال آمریکا – چیزی جز تولیدو بازتولید همین سیستم مستقر با اندک تغییرات نیست و بواقع دوباره می تواند راه را برای ادامه یابی یا ظهور انواع و اقسام بنیادگرایان دینی  و ناسیونالیستی باز کند.

 

امید بهرنگ ۴ اسفند ۱۴۰۱
 

فیلمها و خبرهای بیشتر در کانال تلگرام پیک ایران